نقش حرارت در سلامت از دیدگاه طب سنتی و پزشکی نوین

حرارت در علم نوین کیفیتی است که باعث افزایش حرکت مولکول ها می‏شود. بقای انسان وابسته به نگهداری حرارت درونی تا حدی است که افعال بدنی در آن به درستی انجام گیرد. از دیدگاه طب سنتی، حرارت دو نوع است: غریزی و اُسطُقُسی. حرارت غریزی، حرارت ذاتی است که گرمی آن سوزندگی، تعفین و فساد ندارد. در طب سنتی، طبیب برای تعیین گرمی و سردی مَلمَس بیمار از دست خود استفاده می کند، اما ملمس بیمار برای تعیین حرارت غریزی بیمار کافی نیست. علاوه بر ملمس، افعال اندام های رئیسه یعنی قلب، مغز و کبد نیز باید بررسی شوند. حفظ حرارت غریزی و رطوبت، نقش حیاتی در تندرستی و طول عمر دارد. هوا، غذا و نوشیدنی، خواب و بیداری، حرکت و سکون، احتباس و استفراغ و درنهایت، اعراض نفسانی یا حالات روحی شش اصل اساسی حفظ حرارت غریزی هستند. تغییر کیفیات مانند حرارت منجر به ایجاد سوء‏مزاج در اندام ها و بیماری می‏شود. باوجود تفاوت میان تعاریف و اصطلاحات دو دیدگاه سنتی و نوین درباره حرارت، در هر دو مکتب به اهمیت حفظ حرارت درونی بدن و نقش آن در سوخت وساز و سلامت اذعان شده است. این تحقیق بر آن است زمینه ای برای توجه بیشتر پژوهشگران به مفاهیم پایه ای طب سنتی فراهم آورد.